ბლოგი დიდი ხნის წინ შევქმენი , იმიტომ რომ წერა მომწონდა. მაშინ თინეიჯერი გოგონა, საკუთარი თავის ძიებაში გადაკარგული, ვერ ვხვდებოდი რამხელა ანტიდეპრესანტით ვიყავი შეპყრობილი.
ჰო ეს მე ვარ, ადამიანი, რომელსაც წერა მოსწონდა და საერთოდ არ ადარდებს მის ნაწერს სხვები როგორ შეაფასებენ, ეს ერთადერთი რამაა, რასაზეც სხვების აზრი ფეხებზე მკიდია. იმიტომ რომ ეს ჩემი სიცეა, მე შევქმენი და რასაც მინდა და როცა მინდა ისე დავწერ. (ამ ფრაზაზე ვგიჟდები)
ბოლო პოსტო გარდასულ ხანაში მაქვს ატვირთული, აი მაშინ, როცა ჩაგვკეტეს და სახლებიდან და პირბადეებიდან ცხვირის გამოყოფა აგვიკრძალეს. იმდენი ემოცია გადავიტანეთ ერთდროულად, რადენიც ჯიულ ვერნმა, ,,ოთხმოცი დღე დედამიწის გარშემო” წერისას,
პ.ს წარმოდგენა არ მაქვს რას განიცდიდა ავტორი ამ სათავგადასავლო წიგნის წერიას. იმიტომ ავღნიშნე, რომ უცებ თავში ამომიტივტივდა და თქვენც თუ წაიკითხავთ განათლებული გეგონებით. ბეგბედერიც ხომ ზუსტად ამიტომ წერს უამრავ სახელს და ფრაზას თავის წიგნში, რომ დაგაბნიოთ და გაგრძნობინოთ, რომ წასაკითხი კიდევ ბევრი გაქვთ.
სინამდვილეში უნდა იცოდეთ რა გინდათ ცხვორებაში აი მერე ყველაფერი მარტივდება.
მე ჯერ ვერ გავიაზრე ჩემი აზრი ამ დედამიწაზე, მაგრამ მომავალ იმედის თვალით ვუყურებ. ისე, როგორც პატარა პრინცი მთვარეს.
სხვა პოსტებსაც თუ წაიკითხავთ ნამეტნავად დეპრესიული ადამიანი მოგეჩვენებით. მაგრამ ეს ხომ ნორმალურია. დღის განმავლობაში ყველანი სანგვინიკები, მელანქოლიკები და დეპრესიულები ვართ. რაღაც პერიოდში კი ბედნიერები.
ბებიაჩემი მშორმელი ქალი იყო, სოფელში ცხვოროვდა , განათლებით არ გამოირჩეოდა მაგრამ ზრდილობიანი იყო, თავაზიანობის და ეტიკეტის სრულ კურს ფლობდა. ერთხელ ვკითხე ბედნიერი როდის იყავითქო და იცით რა მიპასუხა? ვაჟი რომ შემეძინაო. მის გარდა კიდევ ორი გოგო ყავდა და როცა ცანცარა ბავშვი კითვას ვუსვამდი ალბათ 70 წელს ზევით იქნებოდა. მძიმე სენი ქონდა შეყრილი და რამოდენიმე წელში გარდაცვალებას უქადაა. ჰოდა თითმის საუკუნის განმავლობაში მხოლოდ მაშინ იყო ბედნიერი, როცა საკუთარმა ბიოლოგიურმა მექანიზმა ენდორფინების კორიანტელი დააყენა მის გონებაში, ისიც იმიტომ რომ მშობიარობისგან მიღებული გაუსაძლისი ტკივილის კომპენსაცია მოეხდინა. ეს ხომ ჰორმონების ქაოტურობის შედეგი იყო. მე ჭეშმარიტი ბედნიერება ვიგულისხმე. მას შემდეგ სულ ამაზე ვფიქრობ სამოცდაათი წლის განმავლობაშ, როგორ შეიძლება ერთი ბედნიერი მომენტი ჰქონოდა??? ალბათ მეორე მსოფლიო ომ გამოვლილ, უმამოდ , და -ძმის გარეშე გაზრდილ, 90-იანი წლების გაჭირვების მნახველა ცხვორება მხოლოდ ტანჯვად წარმოედგინა და მხოლოდ იმ ერთხელ მისცა საკუთარ თავს უფლება ბედნიერი ყოფილიყო.
ჰოდა ბედნიერი მომენტების შეგროვა დავიწყე. მას მერე როცა ქაოტურად მოძრავი ჰორმონები ჩემს იერარქიულად ყველაზე დესპოტ ნეირონებს აიძულებენ ბედნიერება შეიგრძნოს, უბრალოდ ვჩერდები და ვამბობ რომ ბედნიერი ვარ. ვცდილობ ვაიძულო თეთრი ნივთიერება ღრმა ჩაიწეროს და დეპრესიულობისას შემახსენოს რამდენად გამიმართლა ცხოვრებაში.
წერა მშველის. ყოველთვის მშველოდა და ალბათ ასეც იქნება. ბედნიერების თუ უბედურების წყალობით ჩვენ მაინც ადამიანები ვართ.
პ.ს თუ გონება როგორმე გამინათდება, აუცილებლად მოგიყვებით როგორ შემოვირიგე ადამიანი, რომელზეც ჯერ მე გავბრაზდი, მერე თავად ის და ახლა მე აღარ მომწონს გაბრაზებულ ადამიანდ ყოფნა. მოკლედ ცოტა ჩახლართული ამბავია, განხლართვას აუცილებლად შეგატყობინებთ,
ჭიკARTი 